1. |
||||
2. |
Πολαρόιντ
03:12
|
|||
|
Πολαρόιντ
Είχαμε αφήσει μιά παρτίδα στη μέση
-είχα τα μαύρα κι είχες τα λευκά-.
Τα πιόνια στημένα κι η σκακιέρα ξεχασμένη ανοιχτή:
Ένα ανούσιο παιχνίδι, δίχως χαμένο ή νικητή.
Είχαμε αφήσει μια κουβέντα στη μέση
-για τη Ρώμη και του Γουώρχολ τις μικρούλες πολαρόιντ -.
Μου ‘πες ν’ ανοίξω το παράθυρο
για ν’ αεριστεί το δωμάτιο
-που βρωμούσε αρρώστια κι άθλιο ρώσσικο τουρσί-.
‘Ολη τη νύχτα το ξέρω πως πονάς.
Όλη τη νύχτα ξαγρυπνάς.
Όλη τη νύχτα κοιτάζω το τηλέφωνό μου
και τρέμω μη χτυπήσει.
Έχουνε μείνει τα πάντα στη μέση.
Ας το δεχτούμε:
Έτσι θα ‘ναι τελικά.
Μου πήρε χρόνια ν’ αρθρώσω το ρήμα “αγαπώ”
μα είναι τόσα ακόμα που δεν προφταίνω να σου πω…
|
||||
3. |
Οβολός στο στόμα
03:29
|
|||
|
Οβολός στο στόμα
Εισπνοή, εκπνοή...
Κείτομαι ακίνητος στο βρεγμένο χώμα.
Ένα σαλιγγάρι έρπει στο στήθος μου.
Κρατώ σφιχτά τον οβολό μου στο στόμα.
Δυο νεκρά φύλλα σαπίζουν στη χούφτα μου.
Εισπνοή, εκπνοή...
Μη με ξυπνήσεις αν δεν έρθει πρώτα η άνοιξη!
Ψηλά ένα σύννεφο σε σχήμα δράκου
αδέξια καρφωμένο στη μέση τ’ ουρανού.
Πίσω μου χάσκει το στόμα του χάους:
Ατσάλινα δόντια, βελούδινο τίποτα.
Μη με ξυπνήσεις αν δεν έρθει πρώτα η άνοιξη!
Εισπνοή, εκπνοή...
|
||||
4. |
Ποτέ ξανά
03:25
|
|||
|
Ποτέ ξανά
Σαν κλείνω τα μάτια μου κι αποκοιμιέμαι
σ’ έναν άλλον κόσμο γλιστράω.
Ακροβατώ δίχως δίχτυ
και να γυρίσω πίσω προσπαθώ.
Τη δόλια τη σάρκα μου που είχες ποθήσει
με ατσάλινα νύχια ο φόβος
κάθε νύχτα με λύσσα ξεσκίζει.
Τις σταγόνες το αίμα γλύφει καθώς κυλούν.
Τον ύπνο ποτέ ξανά δε θ’ αφήσω
τα δεσμά του τριγύρω μου να πλέξει.
Με μάτια ορθάνοιχτα θε ν’ αντικρύζω
-ώσπου να σβήσω- πάντα την αυγή.
|
||||
5. |
||||
|
Επιστροφή στο σπίτι (μέρος 2ο)
Μπρος στο κατώφλι θα κοντοσταθείς
και θα διστάσεις:
-να μπεις τάχα ή να μη μπεις;-
Στη χούφτα ακόμα σφίγγεις το κλειδί
κι η πόρτα τούτη
σίγουρα είν’ η σωστή.
Μα πίσω της ηχούν καινούργιες, άγνωστες φωνές.
Από τις γύρω αυλές οι σκύλοι αλυχτούν
πίσω απ’ τις γρύλιες
κάποιοι βουβοί σε κοιτούν.
Κι αρχίζει τότε πάλι η βροχή
κι εσύ το ξέρεις
δίχως κανείς να στο πει:
Στον τόπο αυτόν, κανείς δε σε θυμάται πιά.
|
||||
6. |
Στο δρόμο για την κόλαση
02:30
|
|||
|
Στο δρόμο για την κόλαση
Ο δρόμος για την κόλαση είν’ στρωμένος με άνθη
κι αδιάσειστα στοιχεία στατιστικά.
Με τις πιο αγνές προθέσεις
και προβλέψεις σαφώς ασαφείς.
Στο δρόμο για την κόλαση στις εθνικές επετείους
το πλήθος αγαλιάζει κι επευφημεί
μια θλιβερή ορδή ηλιθίων
που ακάθεκτη προελαύνει προς το πουθενά.
Πάψε να μιλάς! Μη χαμογελάς! Πες μου τι κοιτάς; Βλέπε που πατάς!
Στο δρόμο για την κόλαση τα βλέμματά μας
διασταυρώθηκαν για μια στιγμή.
Κάτι μου φώναξες μα που να σ’ ακούσω;
Χάθηκες τρέχοντας στην άλλη στροφή.
Πάψε να μιλάς! Μη χαμογελάς! Πες μου τι κοιτάς; Βλέπε που πατάς!
|
||||
7. |
Μαύρο δάσος
03:29
|
|||
|
Μαύρο δάσος
Σαν απ’ την άμμο τα ίχνη μας σβηστούν,
απ’ του Ιονίου τον αφρό θ’ αναδυθείς.
Τυλιγμενη, ως σε πέπλο, θα βγεις
στου Ιούλη το κατάλευκο φως
Μωρό μου
Χορδή μου μαγική
Μνήμη αλμυρή
Τα βράχια λιώνουν. Τα παίρνει το νερό.
Στη μοναξιά τα παρασέρνει του βυθού.
Φέρνει ο άνεμος χίλιες φωνές
κι ένα ξέμακρο κλάμα μωρού.
Μωρό μου
Πηγή μου δροσερή
Μνήμη ρευστή
Μου δώσαν λίγα. Δεν πήρα τίποτα.
Κι έμεινα εδώ, στου μαύρου δάσους τη σκιά
να σε θυμάμαι κρυμμένος βαθειά
στου πελάγου την απόκοσμη αχλύ.
Μωρό μου
Πληγή μου μυστική
Μνήμη απτή
|
||||
8. |
Κάτι θ' αλλάξει
03:54
|
|||
|
Κάτι θ’ αλλάξει
Ανοίγεις τα μάτια και σε πιάνει πανικός:
Δεν βλέπεις τίποτα κι ας μην είσαι τυφλός.
Όλος ο κόσμος στο σκοτάδι:
Εικοσιτέσσερις ώρες ατέλειωτο βράδυ.
Δεν πάει άλλο, προφανώς.
Κατι ν’ αλλάξει είναι καιρός.
Ρίχνουν τους τοίχους με τις βαρειές.
Τούβλα, σοβάδες και μπογιές,
μπάζα που καταρρέουν σε τυχαίους σωρούς
με γδούπους και κρότους τρομακτικούς.
Κάτι θ’ αλλάξει, προφανώς.
Κι αν είν’ το τέλος, τι μ’ αυτό;
Από κάπου θα μπει
κάποιο ελάχιστο φως
-έστω για μιά στιγμή-.
Βγάζουν τις πόρτες απ’ τους μεντεσέδες.
Τα τζάμια θρυμματίζουν με σφυριά και πέτρες.
Ανοίγουν τρύπες στην οροφή
κι αν θέλει να βρέξει, η βροχή ας μπει.
Δεν πάει άλλο, προφανώς.
Κατι ν’ αλλάξει είναι καιρός.
Από κάπου να μπει
κάποιο ελάχιστο φως
-έστω για μιά στιγμή-.
Κάτι θ’ αλλάξει!
|
||||
9. |
Σα σκυλί
03:24
|
|||
|
Σα σκυλί
Τώρα που όλα για ‘μέ τελειώνουνε
(φωτιές από παντού με ζώνουνε)
έφτασε η ώρα του απολογισμού.
Τα δάκρυά σας δε με συγκίνησαν,
στις ικεσίες κανενός δε λύγισα.
Ό,τι με πρόσταξαν το έπραξα.
Όσους με πίστεψαν τους γέλασα
όσους μ’ αγάπησαν τους πρόδωσα
κι, αν κάποιον αγάπησα, τον ξέχασα.
Του κάθε αφέντη σκλάβος,
του κάθε σκλάβου αφέντης,
τη θέση μου καλά την κράτησα.
Στου τάφου μου την πλάκα, παρακαλώ, να γραφτεί:
“Δεν έζησε σαν άνθρωπος και ψόφησε σα σκυλί”.
|
||||
10. |
Θυμάσαι;
03:07
|
|||
|
Θυμάσαι;
Σου λέω για ‘κείνο τ’ όνειρο που έβλεπα παιδί.
Σου το ‘χα διηγηθεί! Δεν το θυμάσαι;
Σου ζωγραφίζω το σπίτι μας, με τα δέντρα στην αυλή,
σ’ ένα φύλλο χαρτί: Δεν το θυμάσαι.
Σου μιλάω για τότε που μου ‘χες σώσει τη ζωή.
Με κοιτάς μ’ απορία: Δε θυμάσαι.
Δε θυμάσαι; Δε θυμάσαι...
Δε θυμάσαι τίποτα πια...
|
||||
Αντώνης Λιβιεράτος/ Antonis Livieratos Athens, Greece
Musician. Lives and works in Athens, Greece. Sometimes a composer, sometimes a singer-songwriter. Equally fond of electric guitars and electronics. Loves experimentation and free form improvisation yet describes his music as "rock 'n' roll". Has released 5 solo albums and an EP from 1997 until today. Member of bands Chapter 24, Sigmatropic, Dr.Atomik. Former member of Illegal Operation and others. ... more
If you like Αντώνης Λιβιεράτος/ Antonis Livieratos, you may also like:
Disturbing Dreams
by The Kartetch
Knotty alt-rock with corkscrewing guitars and steely vocals on an album that packs a punch.
go to album
featured on Bandcamp Radio Mar 14, 2023
go to album
British folk musician Tom Nash built these delicate and moving songs around a broken harmonium, allowing its limitations to open up worlds.
go to album
Old Mountain
by Good Good Blood
Ghostly indie rock from Good Good Blood, with skeletal guitars and distant, echo-shrouded vocals.
go to album
“Strangers” is packed with wonderfully menacing electro-goth—late-night horror movie music for vampire dance parties.
go to album
Mostly recorded during late nights, hence the title, this EP is full of whispery synthpop that is both beguiling and mysterious.
go to album
Wrapped In Cellophane
by Vessel
Crisp drumming cuts through the tangle of interwoven instrumentation on this cerebral yet groovy post-punk record.
go to album
