1. |
Σε κοίτες ποταμών
03:20
|
|||
|
Σε κοίτες ποταμών...
Σε κοίτες ποταμών που ξεράθηκαν
και σε σπηλιές ανήλιαγες
και πέρα απ' των νεφών το προπέτασμα,
στο χάος του απέραντου ουρανού...
Πίσω από εναγώνια βλέμματα
και βλέφαρα θεόκλειστα,
σε φράσεις που δεν έχουνε νόημα,
σε παύσεις και αμήχανες σιωπές...
Νομίζω πως το δέρμα σου οσφραίνομαι.
Πιστεύω πως είσαι πλάι μου.
Την αύρα της πνοής σου αισθάνομαι.
Θαρρώ πως , αν στραφώ, θα σε δω.
|
||||
2. |
Βήματα στις σκάλες
03:55
|
|||
|
Βήματα στις σκάλες
Γιά κάποιους, ίσως, είσαι η τρυφερή πριγκήπισσα των πάγων
Γιά κάποιους άλλους η τρομερή βασίλισσα της φωτιάς
Όμως γιά μένα θα 'σαι, πάντα, μοναχά
εκείνη που κρατάει το κλειδί της μικρής φυλακής μου.
Το πάτωμα έχει δυό δάχτυλα σκόνη
και τα σουπίδια μυρίζουν φρικτά.
Στο νεροχύτη πίσω απ' τ' άπλυτα πιάτα
μιά κατσαρίδα σουλατσάρει αργά.
Τις νύχτες (που το σκοτάδι δίνει στους ήχους καινούργιο νόημα και σημασία)
τα βήματα στις σκάλες μου κομματιάζουνε την καρδιά
και περιμένω όπου να 'ναι να φανείς
ενώ το ξέρω πως, στ' αλήθεια, δεν θέλω να σε ξαναδώ.
Βήματα στις σκάλες...
Ακούω βήματα στις σκάλες...
Μη γυρίσεις πίσω ξανά!
Μη γυρίσεις πίσω, ποτέ σου, ξανά
Μη γυρίσεις! Μη γυρίσεις!
Μην ξαναγυρίσεις ποτέ!
Ποτέ!
|
||||
3. |
Εξαίσια πτώματα
05:48
|
|||
|
Εξαίσια πτώματα
Κάτοικοι των καλυτέρων συνοικιών,
διακοσμούν τα διαμερίσματά τους με γούστο.
Γνωρίζουν τον Προυστ κι αγαπούν τον Καμύ
-δίχως ν' αμελούν τη μελέτη των κλασσικών-.
Δέσμιοι, πάντοτε, κάποιων αρχών.
Κι αν, μιά στις τόσες, τις παραβούν θα το κάνουν κομψά.
Θεματοφύλακες ηθών κι αξιών,
εργάτες του πνεύματος, ταγοί των μαζών...
Προσεκτικοί θεατές των κοινών δεινών
από απόσταση ασφαλείας.
Αυστηροί τιμητές κάθε λογής εκτροπής
-των ακροτήτων τους πληγώνει η φτηνή αισθητική-.
Δέσμιοι πάντοτε κάποιων αρχών.
Κι αν, μιά στις τόσες, τις παραβούν θα το κάνουν κομψά.
Πολίτες του κόσμου μ' ανοιχτούς ορίζοντες...
Υπέροχοι άνθρωποι...
Εξαίσια πτώματα...
|
||||
4. |
Συμβαίνει τακτικά
03:34
|
|||
|
Συμβαίνει τακτικά
Θα 'θελα να 'μουν τέλειος.
Μα όσο κι αν προσπαθώ
είν' αυτό το κάτι που με ξεπερνάει...
Πάντα προκύπτει τη λάθος στιγμή
κι εγώ βουλιάζω στη ντροπή.
Σαν είμ' ερωτευμένος
(συμβαίνει τακτικά)
και σα με πνίγει η μοναξιά
(συμβαίνει τακτικά).
Σαν ταξιδεύω
(συμβαίνει τακτικά)
και λίγο πριν να κοιμηθώ
(συμβαίνει τακτικά).
Το ξέρουν όλοι
(συμβαίνει τακτικά)
Κανένας δεν το συζητάει
(συμβαίνει τακτικά).
|
||||
5. |
||||
6. |
Κάποιος, κάπου
04:40
|
|||
|
Κάποιος, κάπου
(ΓΥΝΑΙΚΑ)
Ο παφλασμός των κυμάτων,
ο χτύπος της καρδιάς του νησιού...
Είν' η θάλασσα τριγύρω ολούθ' απλωμένη.
Κάποιος κάπου θαρρώ με περιμένει...
Ο παφλασμός των κυμάτων
στο μυαλό μου τρυπώνει ξανά.
Έχει η μνήμη μου, ξάφνου, μυριάδες κενά
κι η ζωή μου μακριά ξεγλιστρά.
(ΑΝΤΡΑΣ)
Αφου δεν μπόρεσα να σ' έχω δικιά μου
πιά τα χείλη σου κανείς μην τα γευτεί
και τα χάδια σου κανείς μην τα νιώσει.
Της ηδονής σου η θεσπέσια κραυγή, ας μην ξανακουστεί.
(ΓΥΝΑΙΚΑ)
Ο παφλασμός των κυμάτων
στην άκρη του χειμέριου γιαλού
απ' το αίμα μου τα βότσαλα αργά ξεπλένει.
Καποιος, κάπου, μάταια περιμένει.
|
||||
7. |
Αγία Σκουριά
03:43
|
|
||
|
Αγία Σκουριά
Στων βορείων ορέων τις άγριες χαράδρες
τ' αποτσίγαρα ανθίζουν κι ευωδιάζουν τις νύχτες.
Στα λασπωμένα χαντάκια αρχαία φορτηγά
στον αιώνα δοξάζουν την Αγία Σκουριά.
Κρότοι αιωρούνται στην εξοχή
με μιάν αλαφράδα πλασματική.
Απ' αυτούς τους διαδρόμους, απ' αυτές τις οδούς
κανείς δε διαβαίνει παρά μόνο νεκρός.
|
||||
8. |
Καύσωνας
04:24
|
|||
|
Καύσωνας
Σκόνη από την Αφρική
Στον ορίζοντα κουρτίνα ωχρή
Ο ιδρώτας κυλάει, μάτια που κλαίν', η ανάσα βαριά
Και το θερμόμετρο, πάντα, κολλημένο λίγο πάνω απ' τους σαράντα βαθμούς.
Πέμπτη δέκα το πρωί
Και στην άσφαλτο τη, σχεδόν, ρευστή,
Αυτοκίνητα ουρές, μηχανές και πεζοί κι όλοι βουβοί.
Δες! Προσπαθούν να μιλήσουν, κινούν τα χείλη απεγνωσμένα μα δε βγαίνει φωνή.
|
||||
9. |
Ο μυστικός κήπος
04:42
|
|||
|
Ο μυστικός κήπος
Εκεί που ο ανήφορος
κοντοστέκεται απρόσμενα σ' ένα πλάτωμα,
πίσω από μιά συστάδα στύλων της ΔΕΗ,
κρύβεται ένας μυστικός κήπος.
Ένας κανονικός, μυστικός κήπος
με τριανταφυλλιές, ακακίες και κολοβά φοινικόδεντρα.
Τις νύχτες κομψά φανάρια
κι ένα αενάως λειψό φεγγάρι
κρεμασμένο από μιά πρόκα
στον βρώμικο υπερκείμενο ουρανό
λούζουν στο φως τα ξύλινα παγκάκια του
στερώντας την ύστατη ελπίδα καταφυγής
σ' όσους αγάπησαν γυναίκα με λάθος όνομα.
|
||||
10. |
Πέφτω ξανά
04:06
|
|||
|
Πέφτω ξανά
Στον ρωμαλέο νέο κόσμο χωράνε λίγοι κι εκλεκτοί.
Ας πιούμε στην υγειά των ικανών να βρουν μιά θέση.
Συχνά έν' ασήμαντο λάθος ή μιά μικρή αβλεψία
έχουν, πολλούς, ωθήσει στο χείλος της καταστροφής.
Είν' ένα βάναυσο παιχνίδι μ' έπαθλο ευμάρεια και αίγλη.
Ας χύσουμ' ένα δάκρυ γιά τους ηττημένους
που 'χουν πέσει και πέφτουν ξανά...
Θα πέσουν ξανά και ξανά...
Έχω πέσει και πέφτω ξανά.
Θα πέσω ξανά και ξανά...
|
||||
11. |
Ο χρόνος (με αφορά)
04:55
|
|||
|
Ο χρόνος (μ' αφορά)
Ο χρόνος τρυπώνει αθόρυβα από κάθε χαραμάδα
Πηχτός και βρώμικος σαν πίσσα κολλάει παντού
Στρώμα παχύ στους τοίχους των άδειων δωματίων
Κρεμιέται απ' το ταβάνι
Σ' αρπάζει απ' τον λαιμό
Σε σφίγγει σα να θέλει να σε πνίξει
Κι ένα πρωί ξυπνάς και κάθε τι τριγύρω έχει αλλάξει
Η μουσική μονάχα απόηχοι -φτωχή σκιά του εαυτού της-
Και τα φιλιά σου έχουνε χάσει εκείνη τη γεύση
Κι εγώ δεν είμαι εκείνος που θυμάσαι
Αν με θυμάσαι
Ο χρόνος προβάλλει αμείλικτος από την κάθε σου ρυτίδα
Ψυχρός κι επώδυνος σαν την ακμή του ξυραφιού
Κι αρχίζει επίτέλους, όσο κι αν δεν το θες, να σ' αφορά.
|
||||
12. |
3:15 π.μ.
04:32
|
|||
13. |
Νεκρός, ευτυχώς
05:55
|
|||
|
Νεκρός, ευτυχώς
Τα μόνα που απ' τη μνήμη του δεν είχαν διαγραφεί
ήτανε η γεύση της -αδιόρατα πικρή-
κι η "Ωραία της Ημέρας" που την είχαν δει μαζί.
Κάθε που πίνει δυό ή τρία ποτά
κάπως η μορφή της στο μυαλό του
αρχίζει να ξεκαθαρίζει
πριν μονομιάς εξατμιστεί με την επόμενη γουλιά.
Όλ' αυτά τα χρόνια -ποιός θα το πίστευε-
πως από ένα γκρίζο νέφος θα καλυφθούν;
Μοιάζουν τόσο μακρινά
όσο κι αν τη ζωή του κάποιος ξένος την είχε ζήσει αντί γι αυτόν.
Όπως γνωρίζουν, σχεδόν, κι οι πέτρες
των νευρικών συνάψεων τα τερτίπια
δίχως οίκτο αναδιατάσσουν
του παρελθόντος, διαρκώς, τα δεδομένα.
Κι έτσι όταν κάποτε, τυχαία συναντηθούνε
δε θα την αναγνωρίσει.
Ακόμα κι αν αυτή το λόγο του απευθύνει
τίποτα μέσα του δε θα σκιρτήσει.
Κι ο θυελλώδης έρως αυτός
θα μπορεί τότε, ασφαλώς,
να κηρυχθεί επιτέλους νεκρός,
ευτυχώς...
|
||||
Αντώνης Λιβιεράτος/ Antonis Livieratos Athens, Greece
Musician. Lives and works in Athens, Greece. Sometimes a composer, sometimes a singer-songwriter. Equally fond of electric guitars and electronics. Loves experimentation and free form improvisation yet describes his music as "rock 'n' roll". Has released 5 solo albums and an EP from 1997 until today. Member of bands Chapter 24, Sigmatropic, Dr.Atomik. Former member of Illegal Operation and others. ... more
If you like Αντώνης Λιβιεράτος/ Antonis Livieratos, you may also like:
Disturbing Dreams
by The Kartetch
Knotty alt-rock with corkscrewing guitars and steely vocals on an album that packs a punch.
go to album
featured on Bandcamp Radio Mar 14, 2023
go to album
British folk musician Tom Nash built these delicate and moving songs around a broken harmonium, allowing its limitations to open up worlds.
go to album
Old Mountain
by Good Good Blood
Ghostly indie rock from Good Good Blood, with skeletal guitars and distant, echo-shrouded vocals.
go to album
“Strangers” is packed with wonderfully menacing electro-goth—late-night horror movie music for vampire dance parties.
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 25, 2023
go to album
The Greek band play heady stoner jams with a kraut-y underbelly, pushing acid-test aesthetics to their limit.
go to album
